طی دو ماه گذشته بیش از ۱۰ تجمع اعتراضی از سوی متقاضیان طرح‌های حمایتی مسکن در شهرهای فسا، یزد، کرمانشاه، پرند، پردیس، زنجان، کاشان، اصفهان و چهارمحال و بختیاری برگزار شده است؛ تجمع‌هایی که فقط بخشی از واقعیت را نشان می‌دهد. در پشت این اعتراضات، هزاران متقاضی وجود دارند که سال‌ها پیش با امید خانه‌دار شدن وارد طرح‌های موسوم به «مسکن حمایتی» شدند، اما هنوز هم اجاره‌نشین‌اند.
به گزارش نیمرخ به نقل از ایلنا، معترضان به این طرح‌ها از تعبیر «باتلاق ملی» برای توصیف وضعیت خود استفاده می‌کنند؛ جایی که نه تنها خانه‌ای تحویل نگرفته‌اند، بلکه سرمایه و پس‌انداز سال‌های عمرشان نیز در مسیر این طرح‌ها از دست رفته است.
۱۴ مهرماه، متقاضیان طرح مسکن ملی سراج کرمانشاه مقابل استانداری تجمع کردند. روی بنری که در دست داشتند نوشته شده بود: زیان‌دیدگان مسکن ملی. آن‌ها پرسیدند: تا کی باید اجاره بدهیم، قسط بپردازیم و با تورم بسازیم؟
نمونه‌هایی از این دست در سراسر کشور تکرار شده است. بسیاری از متقاضیان آورده‌های نقدی سنگینی پرداخت کرده‌اند، اما سال‌ها بعد نه خانه‌ای تحویل گرفته‌اند و نه امیدی به جبران زیان خود دارند.
روایت یک زیان‌ دیده: ای کاش معرفی‌نامه نمی‌گرفتم!
مسعود، افسر بازنشسته نیروی انتظامی، یکی از همین متقاضیان است. او در سال ۱۳۹۹ با معرفی‌نامه رسمی در طرح مسکن ملی شهر جدید پردیس شرکت کرد و تمام پاداش پایان خدمت و پس‌انداز سی‌ساله خود، حدود ۲۳۰ میلیون تومان، را به عنوان آورده اولیه پرداخت. طی چهار سال بعد نیز چهار فقره چک ۱۳۳ میلیون تومانی به حساب شرکت سازنده واریز کرد، اما هنوز هیچ واحدی تحویل نگرفته است.
او با گلایه می‌گوید: پنج سال گذشته، اما پروژه حتی به مرحله نازک‌کاری نرسیده. نه مسئولان پاسخ می‌دهند، نه پیمانکار توان مالی دارد. ما بین دولت و پیمانکار بلاتکلیف مانده‌ایم.
این بازنشسته با حسرت ادامه می‌دهد: اگر همان سال ۹۹ پولم را به طلا تبدیل کرده بودم، امروز بیش از سه میلیارد تومان داشتم و به‌راحتی خانه می‌خریدم. حالا نه خانه دارم و نه پس‌اندازی؛ فقط بدهکارم!
بحران تکراری در طرح‌های حمایتی مسکن
بر اساس اصل ۳۱ قانون اساسی، «داشتن مسکن متناسب با نیاز حق هر فرد ایرانی است» و دولت‌ها موظف‌اند زمینه تحقق این حق را فراهم کنند. با وجود این، طرح‌های حمایتی مسکن در دولت‌های مختلف نتوانسته‌اند باری از دوش گروه‌های هدف بردارند.
تأخیرهای چندساله در تحویل واحدها، افزایش مکرر هزینه‌ها، درخواست مبالغ اضافه تحت عنوان تعدیل قیمت مصالح و نبود شفافیت مالی از جمله مشکلات تکراری در این طرح‌هاست. در مواردی حتی تأخیر در تحویل واحدها به بیش از ۱۴ سال رسیده است.
بسیاری از متقاضیان می‌گویند اگر سرمایه خود را در مسیر دیگری صرف کرده بودند، امروز حداقل دارایی‌شان حفظ می‌شد. حالا اما هم اجاره‌نشین‌اند و هم باید اقساط خانه‌ای را بپردازند که هنوز ساخته نشده است. به همین دلیل است که بسیاری از آن‌ها با تلخی می‌گویند: «مسکن حمایتی برای ما، باتلاق ملی است.»