بیماری ام اس نوعی بیماری عصبی است که شناخت کافی از آن وجود ندارد، وقتی می‌گویند فردی به این بیماری مبتلاست در ذهن اغلب مردم فردی ناتوان که به‌زودی به معلولیت می‌رسد به تصویر کشیده می‌شود این در حالی است که بیماران مبتلا به ام اس در صورت خودمراقبتی می‌توانند مانند افراد سالم زندگی کنند بدون اینکه کسی متوجه بیماری آن‌ها شود.
به گزارش «نیمرخ گیلان» به نقل از ایسنا، ام اس یک بیماری عصبی است که به دلیل سیاه‌نمایی‌های صورت گرفته در جامعه اغلب افراد شناخت درستی نسبت به آن ندارند، در حالی که این بیماران می‌توانند مانند سایر افراد جامعه ازدواج کنند و اشتغال داشته باشند اما نداشتن ذهنیت کافی نسبت به این بیماری موجب می‌شود اغلب افراد از محل کار خود تعدیل شوند یا کسی حاضر نباشد با یک فرد مبتلا به ام اس ازدواج کند.
متاسفانه تعداد افراد مبتلا به ام اس در جامعه مخصوصا سنین پایین روز به روز در حال افزایش بوده که چهارمحال و بختیاری از این امر مستثنی نیست، به طوری‌که این بیماری سر به فلک کشیده است، همچنین باتوجه به افزایش شدید قیمت دارو، بیماران ام اس برای تهیه دارو با مشکل مواجه هستند.
دلیل افزایش مبتلایان به ام اس چیست؟
مجید جعفری، متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب در شهرکرد با اشاره به اینکه ام اس یک بیماری خودایمنی است که سیستم ایمنی علیه مغز و نخاع وارد واکنش شده و موجب آسیب به مغز و نخاع می‌شود، اظهار کرد: عمدتا این بیماری بزرگسالان جوان را درگیر می‌کند که سن متوسط شروع بیماری بین ۲۳ تا ۲۴ سال بوده و شایع‌ترین سن ام اس بین ۲۰ تا ۴۰ سال است، همچنین شیوع این بیماری در خانم‌ها دو برابر آقایان گزارش شده است.
وی افزود: بیماری ام اس در اطفال و افراد بالای ۶۰ سال نیز گزارش شده و این بیماری می‌تواند حالت عود کننده یا پیش رونده داشته باشد.
جعفری با بیان اینکه بیماری ام اس محصول ژنتیک و عوامل محیطی است، تصریح کرد: عوامل ژنتیکی و محیطی در رخداد این بیماری نقش دارد، به طوری‌که آمارها نشان می‌دهد حدود ۲۰ درصد افراد مبتلا به ام اس سابقه خانوادگی دارند، از طرفی ریسک شیوع بیماری در دوقلوهای همسان تقریبا ۳۰ درصد و در دوقلوهای غیرهمسان ۵ درصد است، بنابراین اگر هر دو والد مبتلا به ام اس باشند حداقل ریسک ابتلای فرزندان به این بیماری ۹ درصد است.
این متخصص در خصوص عوامل محیطی ادامه داد: به نظر می‌رسد نور آفتاب نقش محافظتی در ابتلا به ام اس داشته باشد، البته عاملی پیش از ۱۵ سالگی موجب می‌شود سیستم ایمنی فرد مستعد بیماری شود، یعنی در ۱۵ سال اول زندگی اتفاقی می‌افتد که سیستم ایمنی برای آسیب به مغز و نخاع حساس می‌شود، گرچه علت این عامل محیطی مشخص نیست و برخی عفونت ویروسی را دلیل آن دانسته و برخی عامل خارجی را علت آن می‌دانند که ممکن است بدن در قبال آن وارد واکنش شود و به سیستم مغز و نخاع آسیب وارد کند.
وی با بیان اینکه علائم متنوعی از این بیماری در سیستم مغز و نخاع بروز می‌کند، تصریح کرد: ممکن است افراد با علائمی همچون ضعف حرکتی، خیالات حسی همچون بی‌حسی، سوزن سوزن شدن و خواب رفتن دست و پا، سرگیجه، دوبینی و از دست دادن تعادل در راه رفتن مراجعه کنند، البته یکی از شایع‌ترین علامت‌های بیماری ام اس اختلالات بینایی همچون تاری دید است چرا که این احتمال وجود دارد این بیماری به عصب بینایی حمله کند.
جعفری تاکید کرد: در حال حاضر درمان‌های امیدوارکننده و متنوعی برای این بیماری وجود دارد که بر سیر بیماری تاثیرگذار است، اما توجه به سبک زندگی سالم، پرهیز از استعمال دخانیات، داشتن ورزش مناسب، رژیم غذایی سالم و پرهیز از مصرف زیاد نمک به عنوان مسائل پیشگیری در بیماری مطرح است که این موارد می‌تواند در پیشگیری و کاهش ناتوانی فرد مبتلا تاثیر داشته باشد.
این متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب توضیح داد: بیماری ام اس در مناطق سردسیر بیشتر مشاهده می‌شود، به طور کلی شیوع ام اس در چهارمحال و بختیاری به دلیل ارتفاع بالا از سطح دریا بیشتر گزارش شده است.
وی در خصوص لزوم حمایت‌های لازم خانواده و جامعه از مبتلایان به این بیماری، اضافه کرد: برای بیمار مبتلا به ام اس علاوه بر آسیب فیزیکی شامل مباحث ناشی از اختلالات بیماری و ضعف حرکتی، باید بعد روانی بیماری را نیز درنظر گرفت، گرچه عده‌ای همواره از بیماری ام اس وحشت دارند، اما لازم است خانواده‌ها در مواجهه با آن حمایت‌های لازم را انجام دهند تا فرد با بیماری خود به خوبی روبرو شود، البته جامعه نیز باید حمایت‌های اجتماعی از لحاظ ایمنی و حمایت‌های روانی، روان‌پزشکی و روانشناسی را انجام دهد تا این بیماران بتوانند زندگی مطلوب را داشته باشند و با حداقل محدودیت در فعالیت، به آغوش اجتماع برگردند.

جعفری در پاسخ به اینکه بعد از درمان امکان بهبود فرد به طور کامل وجود دارد یا خیر؟ بیان کرد: ام اس بیماری است که دست از سر فرد برنمی‌دارد و همانند فشارخون و دیابت جزو بیماری‌ مزمن شناخته می‌شود، یعنی ماهیت این نوع بیماری‌ها دست و پنجه نرم کردن با آن‌ در درازمدت است، البته این افراد با درمان مناسب و مداخلات پزشکی می‌توانند زندگی نرمال و با حداقل نقایص حرکتی را داشته باشند.